Helen Adams Keller (1880. 6.27. ~ 1968. 6. 1.)
Amerikalı yazar, eğitimci ve sosyal aktivist
Helen Keller, hayatını sağırlara ve körlere yardım etmeye, sosyalist bir entelektüel olarak insan hakları ve işçi hareketlerine katılmaya adadı. 19 ayında geçirdiği şiddetli bir hastalığın ardından görme ve işitme duyusunu kaybetti. 1887'de 7 yaşında iken Anne Mansfield Sullivan ile tanıştı ve eğitim almaya başladı. Sullivan bir ay içinde onun avucuna işaret dili alfabesiyle nesnelerin adlarını öğretmeye başladı ve daha sonra kendi gırtlağına parmaklarını koyarak Helen'in titreşimi 'duymasını' sağlayarak konuşmayı öğrenmesini sağladı. Sullivan'ın sürekli rehberliği altında, çok çalışarak 1904 yılında Radcliffe Koleji'nden yüksek onur derecesiyle mezun oldu. Üniversiteden mezun olduktan sonra engelli insanlara ilgi duydu ve dünya çapındaki engelli refah çalışmalarına büyük katkılar sağladı. 1964 yılında Başkanlık Madalyası ile ödüllendirildi. [Hayatım], [Helen Keller'in Anıları] gibi birçok kitap yazdı.

1. Mutluluğun bir kapısı kapandığında, diğer bir kapı açılır. Ancak biz kapalı kapıya o kadar uzun süre bakarız ki, bize açık olan diğer kapıları göremeyiz.
2. Öz acıma en kötü düşmandır. Eğer ona boyun eğersek, bu dünyada iyi bir şey yapamayız.
3. Zayıflıklarınızı yüzleşin ve kabul edin. Ama onların sizi ele geçirmesine izin vermeyin. Onların size sabır, nezaket ve sezgi öğretmelerine izin verin.
4. Karanlıkta bir arkadaşla yürümek, parlak ışıkta yalnız yürümekten daha iyidir.
5. Dünyada yalnızca neşe varsa, cesaret ve sabrı asla öğrenemeyiz.
6. Umut, göremeyeceğimizi görür, dokunamayacağımızı hisseder ve imkansızı başarır.
7. İnsanlar düşünmeyi sevmezler. Düşünürlerse, sonuçlara varmaları gerekir. Sonuçlar her zaman keyifli değildir.
8. Kör olmak, görme yeteneğine sahip olmaktan daha kötü olabilir mi? Evet, görebilmek ama vizyonsuz olmaktır.