Arystoteles
Arystoteles (384 p.n.e. – 322 p.n.e., Aristoteles)
Uważany wraz z Platonem za jednego z największych myślicieli Grecji, wywarł ogromny wpływ na kierunek i treść historii intelektualnej Zachodu. Stworzony przez niego system filozoficzny i naukowy stanowił podstawę chrześcijańskiej myśli średniowiecznej i scholastyki przez wiele wieków. Do końca XVII wieku kultura zachodnia była arystotelesowska, a nawet po kilkusetletniej rewolucji naukowej arystotelizm nadal głęboko zakorzenił się w zachodniej myśli.
Dziedziny wiedzy, którymi zajmował się Arystoteles, są bardzo różnorodne – fizyka, polityka, etyka, retoryka – ale jego największym osiągnięciem są badania z zakresu logiki formalnej i zoologii. Zoologia Arystotelesa jest dziś przestarzała, ale aż do XIX wieku nikt nie przewyższył jego badań pod względem obserwacji i teorii. Jego sylogistyka jest dziś tylko małą częścią logiki formalnej, ale jego etyka, polityka, metafizyka i filozofia nauki są nadal przedmiotem dyskusji wśród współczesnych filozofów.
○ Humor jest jedynym narzędziem do badania powagi. Temat bez żartu jest podejrzany, a żart bez poważnego rozważania jest fałszywą błyskotliwością.
○ Świadomość lub świadomość myślenia jest tożsama ze świadomością własnego istnienia.
○ Charakter ujawnia moralne zamiary poprzez ukazanie wszystkich czynności, które człowiek wybiera lub unika.
○ Pobożność bardziej ceni prawdę niż przyjaźń.
○ Wierzę, że człowiek, który przezwycięża własne pragnienia, jest odważniejszy niż ten, który pokonuje swoich wrogów.
○ Radość z obowiązku i nienawiść mają duży związek z doskonałością charakteru.
○ Na scenie życia honor i nagroda przypadają tym, którzy wykazują się dobrymi cechami.
○ Ludzie zazwyczaj pragną dobra. Nie tylko tego, co posiadali poprzedni pokolenia.
○ Jedna jaskółka nie czyni wiosny, ani jeden piękny dzień nie czyni lata. Podobnie, jeden dzień lub krótki okres szczęścia nie czyni człowieka całkowicie szczęśliwym.
○ Młodość łatwo ulega zwiedzeniu, ponieważ szybko pokłada nadzieję.
○ Naturą pragnienia jest nieznajomość satysfakcji, a przeciętny człowiek żyje w pogoni za natychmiastową satysfakcją swoich pragnień.
○ Tylko państwo, w którym wszyscy są równi wobec prawa, jest stabilne.
○ Tylko w sprawiedliwości społeczeństwo ma swój środek ciężkości.
○ Ci, którzy wiedzą, niech działają. Ci, którzy rozumieją, niech uczą.
○ Rządzić powinni ci, którzy są najlepiej do tego przygotowani.
○ Cierpliwość jest gorzka, ale jej owoce są słodkie.
○ Doskonałość nie polega tylko na wiedzy, ale na dążeniu do niej i jej wykorzystywaniu.
○ Nie może istnieć wielki geniusz bez odrobiny szaleństwa.
○ Jedna jaskółka nie czyni wiosny.
○ Walczymy, aby żyć w pokoju.
○ Jeśli praca sprawia przyjemność, to jej wykonanie jest lepsze.
○ Tym, kim jesteśmy, stajemy się poprzez powtarzanie czynności. Doskonałość zatem nie jest aktem, lecz nawykiem.
○ Wstawanie przed świtem jest dobre. Takie nawyki przyczyniają się do zdrowia, bogactwa i mądrości.
○ Te rzeczy, których musimy się nauczyć, zanim będziemy mogli je robić, uczymy się robiąc je.
○ Idealny człowiek znosi nieszczęścia w życiu bez utraty godności i majestatu, zachowując pozytywne nastawienie i wykorzystując sytuację w jak największym stopniu.
○ Przyjaciel dla każdego nie jest przyjacielem nikogo.
○ Kto nie umie podążać za innymi, nie może być dobrym przywódcą.
○ Nieszczęście ujawnia, kto jest prawdziwym przyjacielem, a kto nie.
○ Człowiek poprzez ciągłe wykonywanie pewnych czynności nabywa określone cechy. Kto czyni dobrze, staje się dobrym, kto czyni umiarkowanie, staje się umiarkowanym, kto czyni odważnie, staje się odważnym.
○ Nauczyciel powinien być bardziej szanowany niż rodzice, ponieważ rodzice dają życie, a nauczyciel uczy, jak dobrze żyć.
○ Każde ludzkie działanie ma co najmniej jedną z siedmiu przyczyn: przypadek, natura, impuls, nawyk, rozum, namiętność, pragnienie.
○ Cechą wykształconego człowieka jest to, że potrafi rozważać myśl, z którą się nie zgadza.
○ Edukacja jest najlepszym pokarmem na starość.
Komentarze0