Helen Keller
Helen Keller (Helen Adams Keller, 27 juni 1880 – 1 juni 1968)
Amerikaanse schrijfster, pedagoog en maatschappelijk werkster
Helen Keller wijdde haar leven aan het helpen van dove en blinde mensen en droeg als socialistische intellectueel bij aan mensenrechten- en arbeidersbewegingen. Na een ernstige ziekte verloor ze op 19-maandenleeftijd haar gezichts- en gehoorvermogen. In 1887, op 7-jarige leeftijd, ontmoette ze Anne Mansfield Sullivan en begon ze met haar onderwijs. Binnen een maand begon Sullivan met het leren van voorwerpen door middel van het alfabet in gebarentaal op haar handpalm, en later leerde ze haar spreken door haar vingers op haar strottenhoofd te leggen om de trillingen te 'voelen'. Dankzij de voortdurende begeleiding van Sullivan en haar eigen harde werk studeerde ze in 1904 cum laude af aan Radcliffe College. Na haar afstuderen toonde ze belangstelling voor mensen met een handicap en leverde ze een grote bijdrage aan de gehandicaptenzorg wereldwijd. In 1964 ontving ze de Presidential Medal of Freedom. Ze schreef veel boeken, waaronder 'The Story of My Life' en 'Helen Keller's Journal'.
1. Wanneer de ene deur van geluk sluit, gaat er een andere open. Maar we blijven zo lang naar de gesloten deur kijken dat we de andere deur die voor ons openstaat, niet zien.
2. Zelfmedelijden is de ergste vijand. Als we eraan toegeven, kunnen we niets goeds in deze wereld doen.
3. Kom je zwakheden onder ogen en erken ze. Maar laat ze je niet beheersen. Laat ze je geduld, vriendelijkheid en inzicht leren.
4. Het is beter om in het donker met een vriend te lopen dan in het licht alleen.
5. Als er alleen maar vreugde in de wereld zou zijn, zouden we nooit moed en volharding leren.
6. Hoop ziet wat onzichtbaar is, voelt wat ontastbaar is en bereikt wat onmogelijk is.
7. Mensen denken niet graag na. Want denken leidt tot conclusies. En conclusies zijn niet altijd prettig.
8. Is er iets ergers dan blind zijn? Ja, het is iemand zijn die kan zien, maar geen visie heeft.
Reacties0