Helen Keller (Helen Adams Keller, 1880. 6.27. ~ 1968. 6. 1.)
Amerikaanse auteur, educator en sociaal activist
Helen Keller wijdde haar hele leven aan het helpen van dove en blinde mensen en droeg als socialistische intellectueel ook bij aan de mensenrechtenbeweging en de arbeidersbeweging. Na een ernstige ziekte verloor ze op 19 maanden oud haar zicht en gehoor. In 1887, op 7-jarige leeftijd, ontmoette ze Anne Mansfield Sullivan en begon ze onderwijs te volgen. Binnen een maand begon Sullivan haar de namen van voorwerpen te leren met behulp van het dovenalfabet op haar handpalm, en later leerde ze Helen spreken door haar vingers op haar strottenhoofd te leggen om haar de vibraties te laten 'horen'. Dankzij de voortdurende begeleiding van Sullivan en haar eigen ijverige studie studeerde ze in 1904 cum laude af aan Radcliffe College. Na haar afstuderen richtte ze zich op mensen met een handicap en droeg ze aanzienlijk bij aan de gehandicaptenzorg wereldwijd. In 1964 ontving ze de Presidential Medal of Freedom. Ze schreef vele boeken, waaronder "The Story of My Life" en "Helen Keller's Journal".

1. Wanneer één deur van het geluk gesloten is, opent een andere. Maar we kijken zo lang naar de gesloten deur dat we de andere deur die voor ons openstaat niet zien.
2. Zelfmedelijden is onze ergste vijand. Als we eraan toegeven, kunnen we niets goeds doen in de wereld.
3. Stap in je zwakheden en erken ze. Laat ze je echter niet beheersen. Laat ze je geduld, vriendelijkheid en inzicht leren.
4. Het is beter om in het donker met een vriend te lopen dan in het licht alleen.
5. Als er alleen maar vreugde in de wereld was, zouden we nooit moed en geduld leren.
6. Hoop ziet wat onzichtbaar is, voelt wat ontastbaar is en bereikt wat onmogelijk is.
7. Mensen houden niet van denken. Denken betekent tot een conclusie komen. Conclusies zijn niet altijd prettig.
8. Is er erger dan blind zijn? Ja, iemand zijn die kan zien maar geen visie heeft.